Dag 1: Sawat di Thailand

De bloemtjes water, het gras gemaaid en Olaf en Joep de opslag in. Klaar voor Thailand. Net voor vertrek naar het vliegveld nog gauw even een tas met appels bij de buren aan de klink gehangen. De reis van thuis naar het Dusseldorf Airport ging super. We zijn regelrecht naar de vertrek hal gereden. Bij aankomst stond er een manneke klaar om Heidi, mijn Duitse vriendin, naar de parkeerplaats te brengen. Met een zuchtje van teleurstelling bij het aangrijpen van de koppelingsplaten rijdt Heidi weg, een emotioneel moment. Desalniettemin mocht dit de pret niet bederven, want even later zouden we alweer in het vliegtuig zitten en die gedachte heeft me erdoorheen getrokken. 

Vliegen, daar heb ik wel wat mee. Maar van Nederland naar Thailand op je kont zitten was wel veel van het goede. Slapen lukte niet echt. Alleen je bips, die wel. Zo nu en dan dommel je even weg maar werd je gauw weer wakker (gemaakt) door discomfort, de stewardess of een huilend kind die je niets kwalijk kunt nemen, want die probeerde vast een upgrade te regelen naar de eerste klas. Eerlijk gezegd hoorde het jonge dametje daar wellicht ook wel thuis, want de hogere klasse is niet vies van opera en je begrijpt vast dat ik daarmee doel op haar kakofonie welke aardig leek op een aria uit een Rossini opera. Enfin, de vlucht zelf was verder super verlopen en we waren keurig op tijd aangekomen in Bangkok. 

Je stapt net het vlieguig uit en in de verte hoor je het al ''Sawat di''! en met een iet wat gezongen en zeurderig toontje nog een toevoeging van ''khrap'' of ''kha'', afhankelijk van je gender, en dat is dan hoe men hier hallo en doei zegt tegen elkaar. Ik begrijp niet goed waarom deze gender toevoeging nodig is. Ik bedoel, de taal klinkt al ingewikkeld genoeg wetende dat hetzelfde woord op 5 toonhoogtes uitgesproken kan worden en dan ook 5 verschillende betekenissen heeft. Nou goed, er is is wel meer dat ik nog niet begrijp, maar ik vermoed dat de toevoeging wel eens te maken zou kunnen hebben met de komst van de Ladyboy. Ze bestaan echt en hebben blijkbaar vierkante ellebogen, daar herken je ze aan. Ik schrok me kapot, nooit geweten dat ik vierkante ellebogen heb. Dus ja, van reizen wordt je wijs. Ik dacht ik vermeld het toch even, mocht je ooit een leuk vriendinnetje zoeken in Thailand en niet  van verrassingen houden. 

Met een taxi-rit van een uur, geregeld via Grabcab waarvoor je omgerekend net een tientje betaalt, scheuren we door de drukke straten van Bangkok. Er zijn wel wat verkeersregels, maar het is vooral duwen en trekken om te komen waar je wilt gaan en dat brengt ook risico's mee, want even later deze dag treffen we een persoon aan die bewegingsloos op het asfalt ligt naast een scooter. Je kunt beter wat blik om je heen hebben in zo'n stad, ook dat is wijs. We komen rond 9 uur lokale tijd aan bij ons hotel ''Lamphuhouse''. Moe als we waren zijn we dan ook zo snel mogelijk wat gaan bijslapen, het was voor ons immers 3 uur 's nachts. Na 4 uur pitten weer vol energie om Bangkok te verkennen en met name de backpackers buurt waar ons hotel zich bevindt. Het straatbeeld was compleet veranderd. Overal waren ineens kraampjes met ''street food'', kleding en prullaria, tuc-tucs en kooplieden die je van alles proberen aan te smeren. Kortom, het bruist. Collega's van mij hadden me getipt op het laten maken van een pak. Voor een prikkie kun je hier een maatpak laten maken van mooie stoffen, mits je bij de juiste Tailor binnenloopt. Aangezien we maar 3 nachten in Bangkok zijn, leek het mij verstandig dit meteen te ondernemen. Zo gezegd, zo gedaan. Een erg leuk ervaring om je eigen kleding te ontwerpen. Samen met Manu van The Wall Street Tailor is de volgende score bereikt, een pak, een blazer, twee stropdassen en een overhemd. Trouwens, morgen al de eerste keer passen en in totaal twee fittingen. Harde werkers!

Na dit avontuur zijn we lekker wat gaan eten bij de stalletjes aan Khao San Road en zijn we op een terrasje geëindigd om het straatleven nog even rustig in ons op te nemen. Morgen gaan we verder Bangkok in.

Sawat di khrap!